حضرت یونس خواست از مشیت خدا بگریزد

همچون ما ،که گاهی میخواهیم از مسئولیتهائی که پروردگار بر دوشمان میگذارد بگریزیم.

خداوند او را نظاره میکرد 
به کشتی سوار شد با خود گفت :
 از این شهر به جائی دور میروم . باش که آرامش یابم.
دریا دچار طوفان شد و امواج، کشتی راچون پر کاهی به هر سومیکشیدند.

همچون طوفان هایِ زندگی ما که گاهی پشت سر هم نازل میشوند.
کسانی که در کشتی بودند هر یک خدای خود را می طلبیدند و دست به دعا بر داشتند
یونس در خواب بود همچون ما که در خواب غفلت فرو می رویم

او را گفتند : خدای تو کیست ؟ 
گفت : یهوه
پرسیدند : چرا دعا نمی کنی؟
 گفت : من از مشیت خدا گریخته ام .
 او از من ناراضی است پس اگر میخواهید دریا آرام شود مرا مجازات کنید
 و به دریا بسپارید تا دریا آرام شود. 

اگر واقع بین باشیم در مصائب این ما بوده ایم که در بسیاری امور کوتاهی کردیم و مستوجب عقوبت هستیم.
 همانطور که خدا در قرآن می فرماید : ما به کسی ظلم نمیکنیم . این نفستان است که ظلم میکند.
و یونس واقع بین بود 
او را به دریا افکندند و بقیه نجات پیدا کردند و آب آرام شد

نهنگی او را بلعید
در کتاب عهد عتیق میفرماید :
و یونس از شکم ماهی نزد یهوه خدای خود دعا نمود و گفت : 
در تنگی خود خداوندا ترا خواندم و مرا مستجاب فرموده از شکم " هاویه " تضرع نمودم و آواز مرا شنیدی
و خداوند در قرآن فرمود :
 و تو چه دانی هاویه چیست ؟
هاویه همان اسیری در دل تاریکی های افکارمان است 
که ما را در هم میکوبد و زندانی میکند .

و باید چنین شود تا ما بیاندیشیم که چه برما گذشته.
باید تکان داده شویم .
باید عاجز شویم .
باید در تنهائی و ظلمت از جهالتمان از صمیم قلب به او پناه ببریم تا همچون یونس بخشیده شده و به ساحل امن باز گردیم .

خداوند به یونس فرمود : 
چرا صبور نبودی ؟
از مشیت معبود نمیتوان گریخت مگر بسوی او. 
جائی برای رفتن نیست.
باید صبور بود.
بالاتر از صبوری مقام رضاست
یعنی راضیم به هر چه تو بخواهی.

اندیشه کردن در آیات کتاب آسمانی روشنگر راهمان است.
خدایا بر صبر ما بیافزا